„Jest miejsce dokąd listy nie dochodzą,/ gdzie tylko myśli i modlitwy błądzą./ Tam idę, żeby w zadusznym skupieniu ulżyć modlitwą zmarłym w cierpieniu…”

2 i 3 listopada 2019 roku grupa teatralna „Antrakt” z II Liceum Ogólnokształcącego w Augustowie im. Polonii i Polaków na Świecie już po raz ósmy zaprosiła augustowian na „Zaduszki patriotyczne”, czyli niezwykły spektakl łączący w sobie głębokie słowo poetyckie, poruszające utwory muzyczne oraz obrazy niezwykłych momentów w historii naszego kraju. To swoiste misterium poświęcone wszystkim tym, często bezimiennym, którzy swoim życiem i postawą wpisywali się złotymi zgłoskami w dzieje naszej ojczyzny. Ich wspomnienie to rodzaj hołdu, który najzdolniejsza artystycznie młodzież szkoły postanowiła złożyć bohaterom, od których patriotyzmu wszyscy powinniśmy się uczyć. To jednocześnie wspaniały dowód tożsamości narodowej opierającej się na kultywowaniu pamięci, bo przecież – jak powiedział Józef Piłsudski – „Naród, który nie szanuje swej przeszłości, nie zasługuje na szacunek teraźniejszości i nie ma prawa do przyszłości”.

Wspaniali młodzi artyści udowodnili, że wyróżniają się nie tylko niezwykłym talentem, ale także ogromną dojrzałością i świadomością patriotyczną. W tym roku w spektaklu udział wzięli: Mateusz Olszewski (II c), Patrycja Bożewicz (IcG), Martyna Bobier (IbG), Weronika Zajkowska (IcG), Weronika Rółkowska (IbG), Rafał Witkowski (IbG), Franciszek Denert (IbG), Joanna Żytkowska (IbG), Julia Godlewska (IbP), Krzysztof Białobłocki (IbG), Agnieszka Daniłowicz (IbG), Monika Sturgulewska (IcG), Krzysztof Pużyński (II a), Bartosz Sztabiński (II a). Za oprawę audiowizualną odpowiadali: Szymon Ewko (III b), Michał Wasilewski (III b), Sebastian Szyperek (III b) oraz pan Wojciech Piotrowicz (Miejski Dom Kultury). Montaż przygotowali pani Maria Kisielewska oraz opiekun grupy – pan Tomasz Choroszewski.

Podziwu dla młodych artystów, a jednocześnie głębokiego wzruszenia, nie kryła pani Barbara Koronkiewicz – dyrektor szkoły. Wyraziła ogromną wdzięczność młodzieży, opiekunom, jak również zgromadzonym licznie rodzicom, którzy tak wspaniale potrafili wychować młode pokolenie w duchu wartości patriotycznych.

„Nie mogę odejść, nie zamieniając słowa w ciszy, o której mówią – że grobowa./ Nim wiatr ostatnie znicze pozagasza, powiem: dziękuję, proszę i przepraszam./ Jest miejsce dokąd listy nie dochodzą…”

|Tomasz Choroszewski